ერთ-ერთ უკრაინულ გამოცემასთან ინტერვიუში ვთქვი, რომ თავს წარმატებულ მერად ვთვლი. და საჯარო მოსმენების გამართვა ჩემს ერთ-ერთ მიღწევად მიმაჩნია.
მე მოვაწერე ხელი ბრძანებას, რომ კიევში მოეწყოთ საჯარო მოსმენები, მერის და კიევის საქალაქო ადმინისტრაციის ხელმძღვანელის თანამდებობის დაკავებისთანავე, რამდენიმე თვის შემდეგ - 2006 წლის 3 ივლისს.
საჯარო მოსმენების ორგანიზატორი იყო კიევის საქალაქო სახელმწიფო ადმინისტრაციის შიდა პოლიტიკის მთავარი დეპარტამენტი. მისი ხელმძღვანელები და თანამშრომლები პასუხისმგებელნი იყვნენ საჯარო მოსმენების თემების შერჩევასა და განზოგადოებაზე, მიზანზე, დროზე, ადგილზე, მონაწილეთა კატეგორიების შერჩევაზე, საინფორმაციოა მასალების მომზადებაზე კითხვების მიხედვით, წინადადებების შეთავაზებაზე ამ მოსმენების ჩატარების შემდეგ.
კომუნალურ მედიაში, კიევის ქალაქის მთავრობის ვებ- პორტალზე, ერთი თვით ადრე ყოველთვის იდებოდა ინფორმაცია მომდევნო საჯარო მოსმენების გეგმისა და თემების შესახებ, რათა უფრო მეტ ადამიანს სცოდნოდა ამ მოსმენების შესახებ.
საჯარო მოსმენებში მონაწილეობის მისაღებად არა მხოლოდ კიეველები, კიევის საქალაქო ადმინისტრაციის წარმომადგენლები მონაწილეობდნენ, არამედ კიევის საქალაქო საბჭოს დეპუტატები, კიევის რაიონული საბჭოების დეპუტატები და რაიონული ადმინისტრაციების ხელმძღვანელები, თვითორგანიზებული ორგანოების, პოლიტიკური პარტიებისა და საზოგადოებრივი ორგანიზაციების წარმომადგენლები, რომელთა საქმიანობა დაკავშირებულია განსახილველ საკითხებთან, ასევე მეცნიერები და ექსპერტებიც.
მე ვმართავდი საჯარო მოსმენებს იმ დროინდელ ყველაზე აქტუალურ საკითხებზე კიეველების ცხოვრებაში: დედაქალაქის სასწავლო დაწესებულებებში კორუფციის პრევენციაზე, მეტროში ვაჭრობის მოწესრიგებაზე, პურის ფასზე, მიზნობრივი ბაჟის შემოღებაზე ძვირფას ნივთებზე, კომუნალური სექტორის საქმიანობაზე, დედაქალაქის სასწრაფო დახმარების სამსახურის მუშაობაზე, საბინაო და კომუნალურ მომსახურებაზე ტარიფებზე და სხვა ბევრ მნიშვნელოვან თემაზე.
მაგრამ მე წამოვიწყე საჯარო განხილვების ჩატარება არა მხოლოდ მერიაში, ქალაქის დონეზე (ჩვეულებრივ, ისინი იმართებოდა სვეტების დარბაზში), არამედ მინდოდა, რომ საჯარო მოსმენები გამართულიყო კიევის ყველა რაიონში და მიკრორაიონში. რათა ამ დონის ადამიანებსაც შეეძლოთ საკუთარი აზრის გამოხატვა, ინტერესების დაცვა, მათი მოთხოვნები და წინადადებები ქალაქის ხელისუფლებას სცოდნოდათ. ასეთი ადგილობრივი საჯარო განხილვების მთავარი მიზანი ის იყო, რომ კიეველებს უნდა სცოდნოდათ, რომ ქალაქის ხელისუფლებას სურს და შეუძლია მათი მოსმენა.
განსაკუთრებული ყურადღება ასეთი ადგილობრივი საჯარო მოსმენების ჩატარების დროს ექცეოდა ანტისანიტარიულ პირობებთან დაკავშირებულ პრობლემებს, ადგილებს სადაც საყოფაცხოვრებო ნარჩენები ინახება და მათ არარეგულარულ გატანას, შესასვლელ კარებზე კომბინირებული საკეტების არარსებობას, სათანადო განათებას, ლიფტის მუშაობას, სათამაშო მოედნების მდგომარეობას და ა.შ.
მე ვთხოვდი კიეველებს ასევე გამოეთქვათ თავისი აზრი გზებზე საცობების დაძლევაზე, მანქანების არაკეთილსინდისიერ მფლობელებთან ურთიერთობის მეთოდებზე, რომლებიც აჩერებდნენ მანქანებს გაზონებსა და სხვა აკრძალულ ადგილებში. კიეველების დახმარება ასევე საჭირო იყო ავარიული გზების გამოვლენისთვის, უკანონო მშენებლობების და სხვა პრობლემების იდენტიფიცირებისთვის, რომლებიც არღვევდა და ხელს უშლიდა დედაქალაქში კომფორტულ ცხოვრებას მისი მაცხოვრებლებისთვის.
დედაქალაქს მთელი ქვეყნისთვის უნდა მოეყვანა მაგალითი ხელისუფლებისა და მოქალაქეების პატიოსანი და კონსტრუქციული დიალოგის. და მე ვამაყობ, რომ ჩვენ ვაჩვენეთ მთელ უკრაინას ასეთი დიალოგის მაგალითი საჯარო მოსმენების ჩატარებით ყველა დონეზე - მიკრორაიონიდან მთელი ქალაქის მასშტაბამდე.